Państwo Kościelne Rotria

Cytat:

JOANNES·PP·I

Umiłowani nasi w Chrystusie Panu, 

Eminencje, Ekscelencje, Wielebni, Czcigodni, Bracia i Siostry! 

Dobiega koniec nasz pontyfikat, który całkowicie poświęciliśmy idei Braterstwa i wzajemnej Miłości. Było to novum, którego Rotria oczekiwała, której Rotria dotąd nigdy nie miała. Stąd też pragniemy jako Wasz Patriarcha pożegnać się z Wami i pozamykać sprawy niedomknięte.

Sobór Welijski II, który zwołał nasz czcigodny poprzednik Klemens IV, Ojciec Liturgii, przyniósł ogromny owoc w postaci odnowy rytuałów oraz spisania nowych, potrzebnych Kościołowi ceremoniałów. Wdzięczni jesteśmy myśli czcigodnego Klemensa IV i wszystkim, którzy włączyli się w to dzieło, aby liturgia stała się szczytem i źródłem Kościoła Rotryjskiego. Chwała Wam więc za to, że swoimi siłami budowaliście ten aspekt jedności, jakim jest liturgia - która jest zawsze służbą - niezmywalną cechą Kościoła Rotryjskiego. Jako iż wszystkie potrzeby zostały na Soborze Welijskim wyczerpane, a problemy kwestii liturgicznej rozwiązane. Mocą naszą apostolską zamykamy Święty Sobór Welijski II, utrzymując w mocy wszystkie jego decyzje i postanowienia. Nie chcemy, aby nasz następca borykał się z problemem niezamkniętego zgromadzenia wiernych, ale by z tabula rasa mógł rozpocząć służbę Państwu Kościelnemu Rotria oraz Kościołowi Świętemu. W tym miejscu serdecznie dziękujemy Jego Eminencji Mikołajowi Drederowi oraz Jego Eminencji Michelangelo Piccolominiemu za dbanie o stronę liturgiczno-prawną oraz za strzeżenie świętej Tradycji, aby żaden z rytuałów nigdy nie złamał Prawa Rotrii. Reforma Liturgiczna, jaka wydarzyła się przez ostatnie dwa pontyfikaty, to właśnie Wasze dzieło. Dlatego w imieniu naszym i mówiąc za Ojca Klemensa IV, z serca Wam dziękujemy.

Dzisiejszy dzień jest także ostatnim naszym dniem w tej okiennicy, z Wami, modląc się na różańcu, litaniami czy pieśniami. Dziękujemy Wam za każdy dzień trwania przy Złotym Tronie. Za Waszą służbę w odbudowie Państwa po pożarach, przy chorych, cierpiących z powodu realiozy; oraz w codzienności patriarszego Pałacu. Dziękujemy Wam za trwanie przy nas - aby radość nasza była pełna (J 15, 11). Dziękujemy Wam za wszystkie inicjatywy, które miały budzić aktywność, ale przede wszystkim, jak w wspomnieliśmy w naszej Encyklice Mandatum Novum - miały zawiązywać relacje między mikronautami. Dziękujemy wszystkim z Rotrii i z zagranicy za każde słowo, gest oraz uśmiech. Bo uśmiech jest wyrazem budowania więzi, jedności i wspólnoty. Mamy głęboką nadzieję, że nasze decyzje nikogo nie zraniły, nie wprowadziły niepotrzebnego zamętu, a budowały Święty Kościół w mikroświecie oraz Patrymonium św. Pawła. W podziękowaniu więc pragniemy uhonorować szczególnie dwie osoby: Jego Ekscelencję Hieronima Sieniawskiego, za nieustanne doradzanie nam w czasach łatwych i trudnych, za obecność przy Złotym Tronie oraz często Jego ochronę. Ekscelencjo, mamy ten zaszczyt mianować Ciebie arcybiskupem ad personam. Niech ten tytuł będzie nie tylko uhonorowaniem Twoich zasług wobec nas, ale także zachętą do pracy u boku kolejnych patriarchów. W podziękowaniu za żmudną pracę przy Reformie Gospodarczej oraz przy przygotowaniach do wejścia jej w życie, pragniemy także uhonorować Jego Wysokość Maurycego Orańskiego. Czcigodny Synu, wielokrotnie ukazywałeś swoje oddanie Świętej Stolicy oraz walkę o jej dobrobyt i pokój. Dlatego pragniemy nadać Ci tytuł Kawalera oraz nadać Ci prowincję Cremona, jako Twoją własność w Państwie Kościelnym. Dziękujemy wszystkim za zaangażowanie w dobro Rotrii, tylko dzięki Waszej ciężkiej pracy Rotria jest latarnią dla rozbitków oraz światłem wśród krajów. Chwała Złotemu Tronowi i chwała Wam za to wszystko!

Na zakończenie mamy niespodziankę. Pragniemy ustanowić jako pamiątkę po nas, jako iż nazywacie nas Patriarchą Uśmiechu - nowy order w Państwie Kościelnym, który będzie przyznawany osobom, które budują atmosferę ciepła, radości chrześcijańskiej, życzliwości i uśmiechu - Krzyż Uśmiechu. A każdy obdarzony tym orderem zwać się będzie Kawalerem Uśmiechu. Jeszcze raz, w zgodzie ze słowami Pisma, na którym opieraliśmy nasz pontyfikat, będziemy się z Was radować, nieustannie modlić i za wszystko Wam dziękować (por. 1Tes 5, 16-18). Amen.

Datum Rotriae, apud S. Paulum, die VI, mensis Februari, anno Domini MMXX, Pontificatus Nostri primo.

(-) Joannes PP. I

Cytat:

Kronika pontyfikatu Jana I

(8.10.2019 - 8.02.2020)

Autor: Mikołaj Dreder

Tuż przed godziną 20., pamiętnego 8 października 2019 roku, wielki ruch przed Bazyliką Laterańską oraz jej dzwony rozbrzmiewające na całe Apostolskie Miasto dały wiernym znak, że Czcigodne Kolegium Kardynałów dokonało wyboru 32. następcy Świętego Pawła. Kilka chwil później na balkonie bazyliki ukazał się Dziekan Kolegiu Kardynalskiego, Mikołaj Dreder, który ogłosił biskupa Piusa Medycejskiego nowym Biskupem Powszechnym - Janem.

Wybór nowego Ojca Świętego został przyjęty z zaskoczeniem, bowiem mało kto spodziewał się, że następcą Klemensa IV będzie duchowny nie-kardynał. Jednakże elekcja biskupa na Tron Pawłowy stała się faktem, a Jan I rozpoczął rządy - w błyskawiczny sposób powołał nowych urzędników, członków Rodziny Patriarszej oraz zajął się kwestią wakatów powstałych w skutek jego wyboru na Głowę Kościoła.

Jan I zasłynął przede wszystkim z ogromnej ilości wyjazdów poza granice Pałacu Apostolskiego. Był pierwszym patriarchą od czasów Piusa VI, który opuścił bramy Apostolskiego Miasta. Pierwsza wizyta nowego Ojca Świętego miała miejsce niespełna tydzień po jego wyborze - odwiedził on robotników pracujących przy odbudowie Państwa Kościelnego po klęsce żywiołowej, która nawiedziła Rotrię - pożarów za czasów Klemensa IV, dwa dni póżniej odwiedził swoje ukochane Monte Cassino, gdzie spotkał się z siostrami Benedyktynkami pracującymi w klasztorze oraz sąsiadujący z nim sierociniec, gdzie Patriarcha rozdał otrzymane podarki: rowery, piłki i insze zabawki. Odwiedził również Wenecję, która została zalana przez ogromną falę powodziową. W Apostolskim Mieście wielokrotnie widziano Patriarchę przy konserwatorium Chóru Laterańskiego, gdzie słuchał specjalnie przygotowanego dla niego repertuaru. Ponadto Jan I odwiedził jeszcze: Grosetto, synagogę Króla Dawida w dzielnicy kupieckiej Miasta Apostolskigo, Kiprię - która była jego pierwszym zagranicznym wyjazdem, synagogę Salomona w Apostolskim Mieście, w trakcie tygodnia ekumenicznego spotkał się z Patriarchą Katolikosem, a jednym z ostatnich wyjazdów Jana I była rodzinna Florencja, gdzie odwiedził doczesny grób swego krewnego, kard. Karola Medyceusza. Ostatnim miejscem, które odwiedził Ojciec Święty były Mediolan, gdzie odbyły się pierwsze Pollińskie Dni Młodzieży pod hasłami "miłości, jedności i braterstwa na wzór Jezusa". Ponadto Patriarcha planował wiele różnych pielgrzymek do krajów konkordatowych i nie tylko, ale niestety z różnych powodów nie doszło do ich realizacji. Każdy naród Patriarcha pragnął, jak Dobry Pasterz, przytulić do serca.

W pierwszych dniach stycznia 2020 roku, Państwo Kościelne zostało ogarnięte wyjątkową atmosferą. Tuż po świętach Bożego Narodzenia rozpoczęły się przygotowania do kolejnego wielkiego święta - koronacji patriarszej połączonej z kreacją Patronem Kościoła Piusa III. 3 stycznia uroczystość koronacji i kreacji poprzedniła ekshumacja grobu Piusa III, którego odnalezione szczątki zostały złożone w szklanej trumnie i złożone pod jednym z bocznych ołtarzy Bazyliki św. Pawła - zgodnie z decyzją Jana I. Następnie w godzinach popołudniowych w Bazylice Świętego Pawła rozpoczęła się uroczysta koronacja i kościelna inauguracja pontyfikatu Jana I, a kardynał M. Dreder wraz z kardynałem W. Orańskim włożyli na głowę Ojca Świętego Jana I tiarę. Po ceremonii koronacji Jego Świątobliwość uroczyście ogłosił Piusa III Patronem Kościoła, zgodnie ze znowelizowanym rytuałem laterańskim przez jego wielkiego poprzednika, Klemensa IV. Warto nadmienić fakt, że była to pierwsza kreacja Patrona Kościoła - instytucji powołanej do życia za pontyfikatu Piusa Leona I, a prawnie usankcjonowanej za rządów Klemensa IV i Jana I.

Jan I nie pragnął robić rewolucyjnych zmian w Państwie Kościelnym Rotria. Zasłynie jako Patriarcha, który podobnie jak Pius III nie powołał nikogo do Kolegium Kardynalskiego oraz nikogo z niego nie odwołał. Podczas swojej koronacji wszystkich aktywnych rotryjczyków przeróżnymi orderami. Pod koniec pontyfikatu uczynił Ekscelencję Sieniawskiego arcybiskupem ad personam, a Maurycego Orańskiego uczynił Kawalerem wraz z posiadaną prowincją. Mimo wielu sporów wprowadził w życie czekającą od kilku pontyfikatów reformę gospodarczą przygotowaną przez Jego Wysokość Maurycego Orańskiego. Według niej życie społeczne i gospodarcze Rotryjczyków zostało dostosowane do realiów XIX wieku - małych lenn, fabryk i sklepów. Wobec tego wszyscy arystokraci i szlachcice stracili swoje tytuły. Jedynie Eminencja Aurelio Medycejski i Wilhelm Orański zatrzymując wedle tradycji lenna Florencja i Mediolan otrzymali tytuł Kawalera. Za rządów Jana I Eminencja Michelangelo Piccolomini zreformował Uniwersytet Rotryjski dostosowując go do wymogów obecnego mikroświata. Ojciec Święty Jan I na kilka dni przed końcem swojego pontyfikatu opublikował encyklikę "Mandatum Novum" traktującą o roli miłości i braterstwa pośród mieszkańców Pollinu. Był pierwszym Patriarchą w nowożytnej historii Kościoła Rotryjskiego, który stworzył wspaniałe dzieło jakim jest niniejsza encylika. Jedną z ostatnich decyzji Biskupa Rotrii było ostateczne zamknięcie Soboru Welijskiego II, zwołanego przez jego poprzednika. Na koniec swego pontyfikatu Jan I ustanowił specjalny order, będący pamiątką po nim samym - Krzyż Uśmiechu, który nadawany będzie osobom szerzącym uśmiech i radość chrześcijańską w społeczeństwie.

Jan I zwykł nazywać swoich poprzedników Ojcami stosownej dla ich pontyfikatu kwestii. Piusa Leona nazwał Ojcem Reform, Klemensa IV Ojcem Liturgii. A jak następcy powinni nazywać Jana I - zdecydowanie Ojcem Miłości i Braterstwa. Jan I był pierwszym patriarchą, który w swym nauczaniu podkreślał rolę "braterstwa i miłości" oraz skupił się na życiu pośród wiernych, a wielokrotnie podczas audiencji podchodził do zwykłych ludzi rozmawiając z nimi i wymieniając uściski. Do dziś wielu wiernych będzie pamiętać ten serdeczny uśmiech Patriarchy Jana I, z którym spotkali się chociażby na Placu św. Pawła. Jak więc następne pokolenia będą pamiętać kolejnego Medyceusza na tronie Patriarszym? Na pewno będzie pamiętany jako Papa del Sorriso, jak nazywali go Rotryjczycy - Patriarcha Uśmiechu - życzliwy, miły i uśmiechnięty do każdego człowieka.

Vivat Patriarcha! Vivat Sancta Sedes! Dziękuję za pontyfikat i to niezasłużone wyróżnienie.

Bóg zapłać. Bardzo przyjemnie czytało się pracę Eminencji Dredera

Bóg zapłać Waszej Świątobliwości za te niezapomniane cztery miesiące. Pontyfikat Jana I na stałe wpisał się w historię Rotrii i Kościoła złotymi zgłoskami, a nam nakazane jest kultywować pamięć o tym pontyfikacie - i to z uśmiechem! Bóg zapłać.

Bracie Taddeo,
Zachęcam do lektury moich prac. Więcej można przeczytać na Uniwersytecie Rotryjskim - kilka z nich traktuje o bardzo odległych czasach, więc będzie mógł Brat lepiej poznać historię Rotrii. Zachęcam przy okazji do podjęcia studiów historycznych na naszej Alma Mater.

Wkradł się jedynie jeden błąd. Reformę przygotował mój Ojciec korzystając z projektu pradziadka który był niedoścignionym ekspertem w tych sprawach.

Serdeczne Deo gratias Wasza Świątobliwość!