Sede Vacante XVII X MMXX

[Mikołaj Dreder]

Umiłowani Bracia i Siostry!

W dniu dzisiejszym, tj. dnia siedemnastego miesiąca października, we wspomnienie Świętego Ignacego Antiocheńskiego, Roku Pańskiego dwa tysiące dwudziestego, u kresu pontyfikatu Jego Świątobliwości Jana II, Ojca Królów i Książąt, Sługi Sług Bożych etc. etc. etc., którego prawem i tradycją przewidziany czas posługi Najwyższego Kapłana dobiega dziś końca, na mocy powierzonej mi przezeń władzy, jako Dziekan Świętego Kolegium Kardynalskiego, obwieszczam opróżnienie Tronu Patriarszego z godziną 12.00, co skutkuje wprowadzeniem okresu sediswakancji w Państwie Kościelnym i Kościele Świętym Rotryjskim.

Z chwilą nastania okresu sediswakancji nakazuję wszystkim Braciom kardynałom, aby niezależnie od miejsca w którym się znajdują i posługi jaką pełnią, przybyli do Wiecznego Miasta celem spełnienia nadrzędnego obowiązku wyboru następcy Świętego Pawła, XXXIV Biskupa Rotryjskiego, do którego zostali powołani.

Nakazuję zarazem by o godzinie 12.30 zamknięto i opieczętowano apartamenty patriarsze Pałacu Apostolskiego, a także aby zamknięto bramę prowadzącą do Bazyliki Świętego Jana na Lateranie, gdzie zgromadzić się mają kardynałowie celem obrania nowego Biskupa Powszechnego.

Ogłaszam zarazem, iż moment zamknięcia bram spiżowych dla kardynałów w celu odbycia konklawe odbędzie się w sobotę, 17 października o godzinie 17.00. Proszę, aby Bracia Kardynałowie do tego czasu potwierdzili w tym miejscu swoje przybycie i gotowość do uczestnictwa w obradach Świętego Kolegium.

Fiat!

(+) Nicolaus Stephane cardinalis Dreder SJ

Decanus Collegium Cardinalis

[Mikołaj Dreder]

Zamknięcie apartamentów patriarszych

Już przed południem, wierni zaczęli gromadzić się na placu Świętego Pawła Apostoła, aby oczekiwać dalszych decyzji związanych z Konklawe, które da Miastu i Światu następcę Jana II, XXXIV Biskupa Powszechnego. Wierni każdego stanu, duchowni i świeccy, bogaci i biedni, zjednoczeni w modlitewnej adoracji wspierali Najprzewielebniejsze Gremium Książąt Kościoła, oczekując wyboru nowego Patriarchy.

Równo o godzinie 12:00 pod Pałac Apostolski przybył w towarzystwie asystujących mu prałatów luksusowym automobilem, Dziekan Kolegium Kardynalskiego Mikołaj Dreder. Przed ogromną bramą stał już Szambelan Patriarszy, biskup Stanisław Dmowski, który przekazał pełniącemu obowiązki Kamerlinga, Dziekanowi Drederowi pieczęć patriarszą Jana II. Eminencja Mikołaj przyjął ją, a następnie wszedł do patriarszych apartamentów i przeszedł wzdłuż korytarzy, przewiązując czerwoną wstęgą ze znakiem sede vacante najważniejsze pomieszczenia: wyższą bramę prowadzącą do spiralnych schodów w loggi, drewniane drzwi prowadzące z komnaty św. Ambrożego do biur sekretarzy, duże drewniane drzwi na wschód w komnacie św. Ambrożego, drzwi prowadzące z Sali Klementyńskej do prywatnej biblioteki Biskupa Rotrii, małe drzwi prowadzące z Sali Klementyńskiej na korytarz. Następnie czerwoną wstęgą przewiązał drzwi wejściowe do Pałacu Apostolskiego i odlał na wstędze pieczęć, na której widniał wizerunek symboli Kamery Apostolskiej: parasol i klucze Świętego Pawła.

Po zamknięciu apartamentów trzykrotnie zabił dzwon umieszczony w Bazylice Laterańskiej. Oznaczało to, że Gwardia Apostolska zakończyła swoją straż. Do stojących strażników podszedł Gonfaloniere i oznajmił im donośnym głosem: "Pontyfikat Przewielebnego Jana II zakończony". Gwardziści zasalutowali, a następnie zamknęli bramę prowadzącą do Bazyliki św. Jana na Lateranie.

Chwilę później Kolegium Kardynalskie ostatecznie przełamało pieczęć Patriarchy Jana II, zakańczając tym samym oficjalnie jego pontyfikat, od tej pory Dziekan Kolegium Kardynalskiego rozpoczął przygotowania do kolejnego w historii Kościoła Rotryjskiego Konklawe.

[Mikołaj Dreder]

Ja, Mikołaj kardynał Dreder, Dziekan Kolegium Kardynalskiego, Metropolita Gnieźnieński, potwierdzam niniejszym swoje przybycie do Stolicy Apostolskiej i gotowość wzięcia udziału w obradach Świętego Kolegium.

[Aurelio de Medici y Zep]

Ja, Aurelio Lorenzo Carlo kardynał de Medici y Zep, potwierdzam niniejszym swoje przybycie do Stolicy Apostolskiej i gotowość wzięcia udziału w obradach Świętego Kolegium.

[Ludwik I]

Ja, Pio Maria Cesare kardynał de Medici, potwierdzam niniejszym swoje przybycie do Stolicy Apostolskiej i gotowość wzięcia udziału w obradach Świętego Kolegium.

[Mikołaj Dreder]

Celebritas Pro Eligendo Pontifice

Po południu, 17 października Roku Pańskiego 2020, wszyscy wierni z niecierpliwością oczekiwali na rozpoczęcie uroczystości Pro Eligendo Pontifice, która miała się odbyć w Bazylice św. Jana na Lateranie. Punktualnie o godzinie 18 w kierunku ołtarza bazyliki laterańskiej kierowała się uroczysta procesja, którą rozpoczynał krucyferariusz, niosący ciężki, złoty krzyż Piusa Leona II. Za nim kroczył turyferariusz z wonną kadzielnicą wypełniona jerozolimskimi minerałami; następnie szli akolici, klerycy, prezbiterzy, kapelani, biskupi i arcybiskupi, pełniący swą posługę w Apostolskim Mieście. Za nimi ubrani w cappa magna, długie koronkowe komże - rokiety i białe rękawiczki, na których lśnią złote pierścienie, czcigodni Książęta Kościoła - Jego Eminencja Pius Maria Facibeni, kardynał z nominacji Piusa Leona II oraz Jego Eminencja Aureliusz Medyceusz-Zepp, kardynał z nominacji Sylwestra I. Na stopach mają adamaszkowe pantofle. Krocząc, błogosławią rotryjski lud, który oczekuje na rozpoczęcie obrad Najprzewielebniejszego Konklawe. Na samym końcu procesji podążał Kardynał Dziekan - Jego Eminencja Mikołaj Dreder. Na jego barkach spoczywał atłasowy, ciężki szkarłatny ornat, na głowie zaś wysoka mitra. Jego ręce podtrzymuje dwóch diakonów. Wkraczając do Bazyliki duchowni zajmują wyznaczone miejsca, a następnie rozpoczyna się uroczystość, której przewodniczy Dziekan.

Jako Kyriał wykonywana była przez Chór Bazyliki Laterańskiej Msza Koronacyjna Wolfganga Amadeusza Mozarta.

Po odśpiewaniu przez subdiakona lekcji, Jego Eminencja Pius Maria Cesare de Medici wygłosił homilię, której wszyscy słuchali z uwagą.

[Ludwik I]

Wasze Eminencje,

Najczcigodniejsi Elektorzy świętego Kolegium,

Wasze Ekscelencje,

Przewielebni i Przeczcigodni,

Vos amici mei estis, si feceritis, quae ego praecipio vobis (Joh 15, 14). Tak określił Jezus ideę przyjaźni. Przyjacielem Naszego Mistrza z Nazaretu jest ten, kto pełni Jego wolę - "to co Wam przykazałem". Wszyscy jesteśmy przyjaciółmi, braćmi w Chrystusie, jako jedna wspólnota wiary - Communio fidei. Do tego jesteśmy powołani jako wspólnota rotryjska - aby w naszych wirtualnych, skromnych zadaniach pełnić wolę Naszego Zbawiciela i nieustannie stawać się Jego przyjacielem.

Tam Owczarnia, gdzie Pasterz (por. J 10, 16). Każda Wspólnota, w szczególności społeczność wierzących potrzebuje Pasterza, któremu powierzone jest prowadzić Owce przez niebezpieczeństwa i trudności wiary, w naszej też sytuacji przez wzloty aktywności i przykrości jej braku. Patriarcha jest więc nie tym, "do którego prowadzą", ale który "prowadzi, współtowarzyszy, pomaga'. Jest tym, "z którym się idzie", a nie "za którym się idzie". Bo jedynym, za którym wszyscy idziemy jest Jezus Chrystus, to On prowadzi nas w pełni ku Ojcu, ku Wieczystej Owczarni, gdzie na nas czeka z otwartymi ramionami. Biskup Rotrii zaś to ten, który pomaga w wypełnianiu tego, co przykazał nam Zbawiciel, tak aby stać się prawdziwym "przyjacielem Jezusa".

Ostatnie czasy to nieustanny proces zmiany portretu Patriarchy - od polityka do Ojca; od osoby zajmującej się świeckimi sprawami do tego, który zajmuje się sprawami Wyższymi; od zamkniętego w bramach własnego Pałacu więźnia do "człowieka", który uzna w drugim swojego brata; od tego, któremu służą wszyscy do tego, który służy wszystkim. I tego nie możemy nigdy zapominać. Sam Jezus mówi do swoich Uczniów: Nie nazywam Was niewolnikami, lecz przyjaciółmi (por. J 15, 15). Patriarcha ma więc czynić swoich współpracowników nie niewolnikami, nie sługami, lecz przyjaciółmi - którzy dążą do jednego celu - dobrobytu Kościoła i Państwa. Oczywiście Biskup Rotrii musi mieć świadomość swojego wybrania, zadania i powinności jako człowieka primus inter pares, ale nigdy nie może dawać mu to pobudek do wywyższania.

Możemy wpatrywać się w wielkie pontyfikaty ostatnich czasów i czerpać z nich wszystko co najlepsze, aby kolejne pontyfikaty stały się, kolokwialnie mówiąc "turbopontyfikatami". Tymi, które wprowadzą Rotrię i świat w kolejną, lepszą epokę; które, jak pisał Jan I w swojej encyklice, dzięki Miłości wprowadzą Pollin w wspólnotowe braterstwo. To jest cel wyznaczany kolejnym Patriarchom. I następca Czcigodnego Jana II musi się tego trzymać, aby utrzymać w ryzach i dobrobycie Rotrię oraz relację ze światem.

Przywilejem kaznodziei na uroczystości Pro eligendo jest określanie portretu kolejnego Patriarchy, kto byłby najlepszym kandydatem - odpowiem krótko: ten, który okazuje Miłość i Miłosierdzie (por. Łk 10, 37). Który już teraz, pośród nas, jest dla drugiego Bratem, który swoim zdobytym doświadczeniem się nie wywyższa, ale służy drugiemu. Ten, który swoim autorytetem i miłością sprawi, aby, jak pisał Jan I, wszyscy ludzie dążyli do jedności, współpracy i braterstwa. Bo takie jest główne zadanie Patriarchy - przewodzić, a nie rozkazywać. Patriarchą w końcu powinien zostać ten, który swoją postawą będzie w stanie sprowadzić wszystkie zabłąkane owce z powrotem do Owczarni Rotryjskiej, który okaże braterską dłoń drugiemu, który, jeśli trzeba przeprosi; który okaże łaskę drugiemu, nie jako słudze, ale jako bratu. Taki człowiek byłby najlepszym Patriarchą Rotrii.

Kończąc prośmy Miłosiernego Boga, aby dał nam Mądrość do rozważnego i pełnego miłości wyboru, abyśmy wybrali człowieka, który będzie czynił nie jak on chce, lecz jak Ojciec chce (por. Mt 26, 39). Człowieka, który będzie stawiał na człowieka, bowiem homo via Ecclesiae. Człowieka, który będzie prowadził do przyjaźni z Mesjaszem. Dzięki Ci, Jezu, za Twoją przyjaźń! Amen.

(-) Pio Maria Cesare cardinale de Medici

[Mikołaj Dreder]

Po Celebracji Świętej kardynałowie udali się do zakrystii, aby przyodziać stroje chórowe. Po wspólnym nabożeństwie do św. Michała Archanioła uformowali procesję, na końcu której podążał Kardynał Dziekan - Jego Eminencja Mikołaj Dreder, z nałożoną na strój chórowy szeroką stułą. Otwierał ją zaś krucyferariusz z ozdobnym krzyżem. Chór śpiewał Litanię do Wszystkich Świętych, a procesja zmierzała do Kaplicy Sykstyńskiej.

Gdy procesja dotarła na miejsce, odśpiewano hymn Veni Creator Spiritus. Następnie kardynałowie zajęli swoje miejsca na tronach z baldachimami, zaś Jego Eminencja Mikołaj Dreder, dziekan Kolegium Kardynalskiego, przemówił:

[Mikołaj Dreder]

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia Kardynałowie!

Za moment złożymy przysięgę, której wymaga od nas Bulla Conclave consilio est Jego Świątobliwości, Ojca Świętego Jana I. Jej złamanie grozi najwyższymi sankcjami kościelnymi. Gdy ostatni z nas zaprzysięgnie, ogłosimy zamknięcie drzwi Kaplicy Sykstyńskiej. Od tego momentu obowiązuje członków Kolegium całkowity zakaz kontaktowania się ze światem zewnętrznym. Wyjątek dotyczy Dziekana Kolegium w sprawach elekcji patriarszej oraz w sprawach niecierpiącego zwłoki zarządu Państwem. Po wyborze XXXIV Biskupa Rotrii ogłoszone zostanie uroczyste Habemus Patriarcham.



Powstańcie, by złożyć przysięgę.

My, wszyscy i poszczególni Kardynałowie Elektorzy, obecni przy tym wyborze Patriarchy przyrzekamy, zobowiązujemy się i przysięgamy zachować wiernie i skrupulatnie wszystkie przepisy dotyczące wyboru Biskupa Rotryjskiego zawarte w prawie i Tradycji. Równocześnie przyrzekamy, zobowiązujemy się i przysięgamy, że jeśli ktokolwiek z nas, z Boskiego postanowienia, zostanie wybrany Biskupem Rotryjskim, dołoży starań, by wiernie wypełniać najwyższy urząd Pasterza Kościoła powszechnego i nie ustanie w wysiłku zapewniania i bronienia wytrwale praw duchowych i doczesnych oraz wolności Stolicy Świętej. Przede wszystkim przyrzekamy i przysięgamy zachować z największą wiernością i wobec wszystkich, tak duchownych, jak świeckich, tajemnicę związaną z tym wszystkim, co w jakikolwiek sposób odnosi się do wyboru Biskupa Rotryjskiego i z tym, co odbywa się w miejscu wyboru i dotyczy bezpośrednio lub pośrednio liczenia głosów; nie naruszać w żaden sposób tej tajemnicy tak w czasie wyboru, jak i po wyborze nowego Patriarchy, chyba że zostanie do tego udzielone wyraźne upoważnienie przez samego przyszłego Patriarchy; nie dawać żadnego poparcia ani nie sprzyjać jakiemukolwiek oddziaływaniu, sprzeciwianiu lub jakiejkolwiek innej formie interwencji, przez które władze świeckie jakiegokolwiek porządku i stopnia lub jakakolwiek grupa osób czy jednostki chciałyby ingerować w wybór Biskupa Rotryjskiego. Równocześnie przyrzekam i przysięgam powstrzymać się od wykorzystania jakiegokolwiek utrwalania odnośnie do tego, co w okresie wyboru dokonuje się w granicach Państwa Kościelnego, a szczególnie tego co bezpośrednio lub pośrednio w jakikolwiek sposób łączy się z czynnościami związanymi z tymże wyborem. Oświadczam, że tę przysięgę składam świadomy, że jej złamanie spowoduje w stosunku do mnie te sankcje duchowe i kanoniczne, jakie przyszły Patriarcha zdecyduje zastosować.

(+) Nicolas Stephane card. Dreder
Dziekan Kolegium Kardynalskiego

Jego Eminencja Mikołaj Dreder podszedł następnie do zdobionego Ewangeliarza, położył na nim rękę i przyrzekł:

Et Ego, Nicolaus Stephanus cardinalis Dreder, spondeo, voveo, ac iuro, sic me Deus adiuvet et haec Sancta Dei Evangelia que manu mea tango.

Po złożeniu przysięgi Jego Eminencja Dziekan zasiadł na tronie w centralnej nawie Kaplicy i oczekiwał przyrzeczenia od pozostałych Elektorów.

[Ludwik I]

Et Ego, Pius Maria Cesar cardinalis Medicus, spondeo, voveo, ac iuro, sic me Deus adiuvet et haec Sancta Dei Evangelia que manu mea tango.