Duomo di Milano

[Klemens V]

To kiedyś w gościnę przyjadę.

[Klemens V]

Wspomienie św. Jana z Ávili X V MMXXI A. D

Dzisiaj w Katedrze Mediolańskiej odbyła się celebra, której przewodniczył ks. inf. Tymoteusz Dostojewski przebywający w gościnie w Mediolanie. 



Po chwili rozległ się dźwięk sygnatury, i z wielowiekowej zakrystii Katedry Mediolańskiej wyszła procesja wejścia, którą prowadził turyfer z dymiącą kadzielnicą oraz krucyferariusz z złotym krzyżem. Dalej szli diakoni i prezbiterzy oraz Markiz Mediolanu, Jego Eminencja Ametyst Faradobus, na końcu kroczył celebrans ks. inf. Tymoteusz Dostojewski. Gdy procesja doszła do ołtarza, chór Archikatedry Gnieźnieńskiej, zaproszony specjalnie na celebrę odśpiewał pieśń Salve festa dies. 



Następnie celebrans okadził ołtarz, po czym chór zaintonował Kyrie. 



Następnie doniosłym śpiewem chór wraz z ludem odśpiewał Glorię. 



Następnie diakon odśpiewał Ewangelię, po czym ksiądz infułat Dostojewski wygłosił kazanie. 

Umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia! 

Uroczystość Poświęcenia Świątyni – to inaczej Chanuka, obchodzona przez osiem dni na pamiątkę wyzwolenia Izraelitów spod agresji syryjskiej oraz oczyszczenia i ponownej konsekracji świątyni jerozolimskiej przez Judę Machabeusza w II wieku przed Chr. (zob. 1 Mch 4, 36-59; 2 Mch 10, 1-8). Wydaje się, że żądanie Żydów – Jeśli Ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie! – nie bez powodu zostaje skierowane do Jezusa akurat w to święto i akurat w tym miejscu, czyli świątynnym królewskim portyku (= kolumnadzie) Salomona. Za żądaniem tym bowiem kryją się konkretne wyobrażenia dot. Mesjasza (po gr. „Chrystusa”), który – choć namaszczony „z góry” (= przez Boga) – miał przede wszystkim działać „na dole” jako polityczny i militarny wódz narodu żydowskiego. W oczach Żydów, słowa i czyny Jezusa, Jego nauczanie i znaki, z jednej strony, nosiły pewne znamiona mesjańskie (stąd Ewangeliści podkreślają na przykład: „Co to jest?! Nowa jakaś nauka z mocą!”, Mk 1, 27), z drugiej zaś, nie zdradzały zupełnie intencji władczych ani nacjonalistyczno-imperialistycznych… W sercach i umysłach rodaków Jezusa narastał więc klincz. Tymczasem On – tak, jak dotąd, zresztą (zob. J 5, 36) – nadal zapewnia ich o swojej przejrzystości: Powiedziałem wam… Czyny, których dokonuję, świadczą o Mnie… Ale wy nie wierzycie! Lecz to ich tylko rozsierdza (o czym dzisiejszy fragment już nie wspomina): „Żydzi porwali kamienie… «Chcemy Cię kamienować za bluźnierstwo, za to, że Ty będąc człowiekiem uważasz siebie za Boga!»” (por. J 10, 31. 33). W tym dramatycznym sporze, impasie wręcz, odbija się nadprzyrodzona rzeczywistość cnoty wiary, której nie da się „wydedukować” z jakichkolwiek przesłanek tudzież „wywnioskować” z jakichkolwiek obserwacji; wiarę bowiem można jedynie przyjąć. Właśnie dlatego św. Tomasz z Akwinu określił akt wiary jako „myślenie z przyzwoleniem” (zob. Summa Theologiae II-II, q. 2, a. 1; por. KKK 153-156). W tej perspektywie, kończące dzisiejszą Ewangelię słowa Jezusa – nb. powtarzające niedzielny fragment – stają się zupełnie jasne: Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je… Ja i Ojciec jedno jesteśmy. Między wierzącym a Jezusem zachodzi podobieństwo do Jego więzi z Ojcem – chodzi o priorytet „przylgnięcia”, z którego dopiero bierze się wszystko inne: czy to widzialna misja Jezusa (= wcielenie), czy to nasze rozumowanie na temat Objawienia (= teologia). To trzeci rys naszej wiary: boskie źródło.

Źródło

Następnie ksiądz infułat Dostojewski kontynuował liturgię, podczas udzielenia komunii odśpiewano pieśń Panis Angelicus. 



Po udzieleniu komunii ksiądz infułat Dostojewski pobłogosławił wiernych, po czym uformowała się procesja wyjścia do zakrystii, po której ksiądz infułat Dostojewski udał się w drogę powrotną do Gniezna.

Ite Missa est 

[Ametyst I Dziecię]

Gdy procesja doszła do ołtarza, chór Archikatedry Gnieźnieńskiej

Ludzie, czekajcie. Ja dopiero na statek wsiadam.